We springen even terug naar de laatste week van het jaar.
Er moet nog wat gewinkeld worden. Dat nemen Jos en Silla voor hun rekening. Jos had al wat alcohol genuttigd had en mag in principe niet meer rijden. Ma maakt hem erop attent, maar Jos wimpelt dat met een ”Dat zal mijn worst niet wezen!” af.

's Middags had hij zich een pannetje met allerlei ingrediënten soldaat gemaakt. Met extra look! En zoals steeds weer te gulzig gegeten, maar ja, het is ook maar één keer oudejaar!

Jos en Silla gaan dus winkelen. Er moet vooral voldoende alcohol in huis zijn en in de vooravond gaan Patricia en Ma snacks maken om vanavond te verorberen, dus de benodigdheden daarvoor zijn ook nodig.
Wanneer ze terugkomen met enkele tassen vol winkelwaar, heeft Jos zijn mondmasker nog op. Hij blijft gewoon zo rondlopen, met het mondmasker op.
“Zet gij dat niet af of wat?” vraagt Ma.
“Gij weet zeker niet hoe zalig dat is, een bier- en knoflookboer laten met een mondmasker op?” antwoordt Jos. En meteen reutelt hij feestelijk een boer uit zijn keel. Hilariteit!
“Geef die boer ook een stoot Hihihihi!” kraait Patricia.
“Een stoel, bedoelt ge” zegt Jos.
“Wa, een stoel, waar hebt ge het over!?”
“Het is geef die boer ook een stoel, en niet een stoot”.
“Ja dat kan wel! Maar ik zeg 'stoot'!” verdedigt Patricia zich nogal gepikeerd. Jos laat haar dan maar in haar waan.

Dat Jos en Anthony een dag verlof hebben, betekent niet dat er op de Praktico niks vermeldenswaardig gebeurt. Erich beleeft weer iets aparts als hij aan de kassa staat.
Er komt een vrouw binnen met bijzondere uiterlijke kenmerken: ze draagt schoenen met hoge hakken en een spannende legging in luipaardmotief. Ze heeft lange blonde haren. Ze draagt opvallend veel make-up en ze heeft een enorme boezem en steekt vooral dat laatste niet onder stoelen of banken, noch onder de gangbare lagen textiel. Nee, het lijkt zelfs eerder of ze ermee wil opscheppen of het als troef gebruiken, uitgaand van haar diepe decolleté en een soort korset waarschijnlijk, welk haar olijke tweeling pront ondersteunt en zelfs iet of wat optilt! Ze draagt een parfum dat overweldigend, maar aangenaam ruikt. Haar aanwezigheid is niet te negeren!
Ze koopt een handvat voor een vijl en betaalt met een briefje van 100 euro. Erich geeft enigszins zenuwachtig wisselgeld terug. Wanneer ze buiten is, merkt Erich dat er iets misgegaan is met de betaling. Had ze nu betaald of niet? Het wisselgeld is in elk geval wel netjes teruggegeven. Maar iéts klopt er niet. Dan begint het te dagen: de boezemvrouw heeft de wisseltruc toegepast! Met Erich als slachtoffer!

Consternatie alom. Tine komt hem helpen en vraagt hoe de vrouw eruitzag.
“Welke kleur ogen had ze?”
“Ik heb haar ogen niet gezien! Ik was afgeleid of zoiets, denk ik!”
“Hoe, gij waart afgeleid, normaal kijkt ge mensen toch in de ogen als ge ermee spreekt!”
“Ja, dat doe ik ook, maar bij haar was dat moeilijk want ze had ook euh dinges, iets anders... Ja ik weet het niet eh seg! Die vrouw had een enorme dinges, uitstraling! Kijk op de beelden van de beveiligingscamera als ge me niet gelooft!”

Dat doen ze. Op de beelden is zowaar te zien dat de vrouw parmantig op de balie leunt en dat Erik om begrijpelijke redenen niet goed weet naar waar te kijken. En dat de borstenvrouw constant verleidelijk glimlacht en even later het briefje van 100 euro, én het wisselgeld, én het handvat, mee naar buiten neemt! En ook, dat Erik haar achterkant bestudeert wanneer ze buitengaat en dan plots beseft dat er iets misgegaan is!
En nu? Zou Erich dit nu uit eigen zak moeten betalen? Niet eerlijk!


Ten huize Kneuters zijn Patricia en Kenny ondertussen ook gearriveerd. Kenny zal Ma en Patricia bijstaan bij het bereiden van de snacks. Lees: het merendeel van Patricia's werk overnemen.




Later op de avond is er al goed gezwelgd.
Ma ligt half groggy op de zetel en zegt: “Hooooo mannekes ik ben er al goed aan seg! Ik ben zonet Damascus al tegengekomen!”
“Wie?”
“Damascus, die met zijn hamer! Ik heb al een goeie klop gehad seg!”
“Dat is niet Damascus, want dat is die met zijn zwaard. De uitdrukking is 'Het zwaard van Damascus', dus niet de hamer.”
“Och jong, die hysterische figuur met zijn zwaard, dat is Herculus. Of Hercales of zoiets”
Jos begint zich ook te moeien: “Nee, Heracles, dat is een Hollandse voetbalclub. Die met zijn hamer is Damocles! Zeker weten!”
“Nee nee nee. Ardiwaan of zoiets, dàt is die met z'n zwaard! Dat kwam vroeger op televisie! Het zwaard van Adriwaan!” steekt Pa zijn vinger tussen de discussie.
“Och waar begint GIJ nu weer over! Wij hebben het niet over de televisie maar over hysterische figuren! Ik heb gewoon een klop van de hamer gehad, de hamer van Damascus”, zegt Ma geïrriteerd, “en Adriaan is die acrobaat! Die is altijd samen met een clown, Lassie of zoiets”


Marcel zit al het gehele gesprek zenuwachtig te wiebelen, maar nu grijpt hij in:



Ma moet nu plots denken aan een vervelend voorval met een Schotse Collie, toen ze met de fiets onderweg naar huis was. In het centrum draaide ze de Kloosterstraat in. Aan de overkant van de weg, op de andere hoek, stond Colette, de eigenares van de BudgetShop die zich daar bevond, op de stoep. Ma hoorde haar iets roepen maar verstond het niet goed en ze dacht dat het gewoon een groet was, aan haar gericht. Ze groette vriendelijk terug. In feite riep Colette haar hond Mollie, die aan Ma's kant van de weg op de stoep rondliep. De hond stak zonder uit te kijken over en belandde onder het voorwiel van Ma's fiets. Mollie de Collie kwam er met de schrik vanaf, maar Ma maakte een goeie smak op de grond! Behalve Colette stond er ook nog een jongen op de stoep die het voorval zag gebeuren, en in plaats van te gaan helpen gewoon wegging!

Marcel vervolgt nog: "En belangrijk is het allemaal niet, want het zijn allemaal mythes."
"Dat is niet waar! Bassie en Adriaan zijn allebei met een vrouw getrouwd en die Thor en Damocles waren stoere binken en zéker geen mietjes!" reageert Kenny.

“Over honden gesproken!” zegt Anthony. "Ik ben gisteren met Knuf gaan wandelen en ik ben Davy tegengekomen. Die heeft twee beagles!"

Kenny reageert verbaasd. “Bestaat dat ook al? Ik weet dat sommige mensen 6 vingers hebben aan hun hand of 6 tenen aan de voet, maar twee biegels, dat heb ik nog nooit gehoord. En die liet dat gewoon aan u zien of wat?”
Patricia reageert: “Gôh Kenny! Echt of wa... Zijt gij zo lomp? Wa is dééééés?? Hihihihi!! Amai ze!”
Voordat Kenny zich nog belachelijker kan maken door uitleg te vragen treedt Anthony hem bij: “De beagle is een hondenras. In Groot-Brittannië werd en wordt hij gebruikt voor de jacht op konijnen en hazen. De hond wordt gebruikt om het wild op te jagen zodat de jager erop kan schieten.”
“Hehehe dat wist ik wel hoor!” antwoordt Kenny. Maar hij wist het niét. Het maakt ook niet uit.


Enkele dagen later...
De feesten zijn achter de rug. De Kneutersen zijn er goed tegenaan gegaan! Het is een rommel van jewelste geweest, en dat alles moet ook, of zou toch moeten in een normaal huishouden, opgeruimd worden.
Verpakkingen, besmeurde kledij, allerlei niet te definiëren substanties, etensresten, scherven, … in totaal 11 vuilzakken vol!
Iemand moet dit gaan wegbrengen, maar wie?
“Jos, kunt gij die zakken wegbrengen?” vraagt Ma.
“Bwoa nee, ik heb geen goesting, vraag Patries maar of zo!”

Maar Patricia heeft daar uiteraard ook geen zin in. Of geen energie daarvoor.
“Dump dat toch gewoon ergens langs de weg of zo” stelt Pa voor.
“Ja maar als ze er dan achter komen dat het van hier komt, dan kunnen we weer gaan betalen!” antwoordt Anthony.
Ma steekt een vinger op en zegt: “Hmmmmm... Ja, behàlve, … behàlve als...”

Grinnikend gaat ze naar de kast en haalt er twee enveloppen uit. Ze gaat aan tafel zitten en in de rommel-lade vindt ze een pen. Ze schrijft de naam en het adres van buurman Firmin op de enveloppen. De enveloppen worden dichtgeplakt en opengescheurd. De hoek waar de postzegel zou zitten, wordt erafgescheurd. Dan frommelt ze de enveloppen in de laatste zak en bindt ze deze dicht.
Ze mompelt en lacht in zichzelf, want ze ziet al gebeuren dat Firmin de schuld gaat krijgen. Hahahaha!!

“Allez ik ben efkes weg he!” zegt ze dan. Ze neemt de autosleutel en de zakken en gaat naar buiten. De zakken worden in de auto gezet en Ma rijdt ermee weg. Naar de boerenbuiten of waar dan ook, waar er plaats is, om de zakken te gaan dumpen. Wat een idee! Hahahahaha!!!



Nu Ma weg is met de auto, denkt Pa plots aan de groene enveloppe die enkele dagen eerder met de post gekomen was. De auto moet binnenkort naar de keuring. Gaat die ouwe rammelbak nog goedgekeurd worden? En wat gaan ze doen als hij afgekeurd wordt?