Ik ben zo dankbaar dat ik deze gemeenschap heb gevonden en ik hoop dat het krijgen van wat meningen van buitenaf over mijn situatie me zal helpen dingen te begrijpen en erachter te komen hoe ik dit op een constructieve manier met mijn man kan aanpakken.

Ik (31F) ben 10 jaar samen met mijn man (40M), nu getrouwd. Ik heb altijd geweten dat ik pas kinderen wilde hebben nadat ik getrouwd was, en nu we dat eindelijk zijn, heb ik mezelf toegestaan ​​om er dieper over na te denken en ik had een ongemakkelijk besef.

Het goede: hij is een geweldige gever. Hij zou een erg leuke vader zijn, hij is erg gul en ondersteunend. Ik hou van hem, hij houdt van mij.

Het slechte: hij maakt 'grappen' die kwetsend zijn en voor mij overkomen als een fundamenteel gebrek aan respect. Ik voel me prima, maar als ik me voorstel dat ik een kind ben dat opgroeit met een vader zoals hij, kan ik niet eens bevatten hoe gebroken ik zou zijn.


Ik weet dat ik dit moet aanpakken voordat ik kinderen krijg. We hebben hier in het verleden gesprekken over gehad en hij is gewoon wie hij is - niet alleen op mij gericht, en ik ben een zeer gevoelig persoon.

Ik zou een kind niet in deze situatie kunnen brengen zonder verandering in zijn gedrag te zien. Hoewel hij deze ene slechte gewoonte heeft, is onze relatie niet inherent verbaal gewelddadig, dus ik heb moeite met het vinden van bronnen en verhalen van anderen die in soortgelijke situaties hebben gezeten.

Het probleem: hoe kan ik hierover met hem in gesprek? Ik ben niet perfect, dus waarom zou ik op zijn gebreken wijzen? Is hier een draaiboek, een gids voor?

Hoe pak ik dit aan?

Alvast bedankt,
Minzi